Sana mektup yazmayalı yine uzun zaman oldu. Üç aylık yaz dönemi dönüşümden söz etmek istiyorum.
Bu sabah saat 07.30 sıralarında Mustafa Altıkulaç ve kardeşi Ali geldiler. Ankara’ya götüreceğimiz eşyaları hazırlamıştık, yükledik ve 8.30 sıralarında Ballıkaya'dan yola çıktık. Hekimhan'ı geçtik, Hasançelebi’de kahvaltı durak yaptık. Eşimin hazırladığı yiyeceklerle kahvenin önündeki masaların birini oturarak çay söyleyip kahvaltı yaptık.
Malatya büyükşehir olmadan önce Hasançelebi belediye başkanı olan Mehmet Şerif Yıldırım ile karşılaştık, çay içerken sohbet ettik. Birkaç gün önce de bizim köye uğramış, dernek yöneticileri ile Arapgir Yazılı köyüne gitmişler. Orada barındırdığı asit-şeker oranı, tat, hoş koku ve rengi ile ülkemiz genelinde rağbet gören Arapgir’in ünlü siyah üzümlerinden (Öküzgözü/Köhnü) şarap üreten bir fabrika var.
Mustafa Altıkulaç yol güzergâhından söz etmişti. Alacahan, Kangal derken Ulaş, Gemerek, Şarkışla, Kayseri'ye ulaştık. Bu güzergâhta verimli tarlalar, yeşillikler, bahçeler göze çarpıyordu. Uzakta Erciyes Dağı göründü. Kar kaplamıştı zirvesini, çevresi sislerle kaplıydı, karlı zirvesi göğe doğru uzanıyordu. İşte tam bu sırada seni anımsadım.
“Minik Kuşum Erciyes’e kar yağmış. Üç gündür soğuk oluşu belki de ondandı. Kayseri ile Erciyes arası sisliydi ülkem gibi” diye yazdım. Sonra, “Sen nasılsın, senin de başın Erciyes gibi dumanlı mı? Bizim kayalar gibi sade mi yoksa?”diye yazmıştım ki, “Dumansız baş yoktur”, ardından da ikinci sorum için “He” diye yazdın. Yoktur, ama bu nasıl iş? Hem ‘dumansız baş olmaz’ hem de ‘he’ diyorsun…
Neyse canım, bu sabah köyümün sıra kayalarını orada bıraktım, Erciyes’e bakarken bir türkü aklıma geldi.
Acep bir dağ var mı başı dumansız
Bir aşka düşmüşüm vakit zamansız
Yandım ataşına dinsiz imansız
Sular gibi çağlar çağlar yanarım
Kayseri Kırşehir kaman Bala Gölbaşı derken Ankara'ya ulaştık. Saat 19.00'a gelirken Dikmen’de kapıya indik. Çocukların ikisi de geldi, eşyaları eve taşıdık ve artık tam tamamına üç aydan sonra Ankara’dayım.
İlk işim Hekimhan dergisinin Güz 2022 (20.) sayısının bilgisayar çıktısını kontrol etmek ve dosyayı düzenlemek oldu. Daha sonra baskıya hazırlayıp matbaaya gönderdim. Hekimhan dergisini 2018 kışından bu yana 20 sayı çıkardık. Her ne kadar sahibi ve yazı işleri müdürü olsam da abonelerimizle birlikte imece ile çıkarıyoruz. 20. sayısı ile beş yılı tamamlıyoruz. Yani her sayıda 48, hatta 50 sayfa Hekimhan’dan söz ediyoruz. Yani, 19x27 cm boyutu ile yaklaşık bin sayfa Hekimhan’dan söz etmişiz, Hekimhanlı ve Hekimhan’ı dile getirmişiz…
Dergimizin bu sayısında Hekimhan Güzelyurt’tan iki ozan kardeşi kapak yaptık. Yılmaz Özer ve Metin Özer, ozanlık adlarıyla (mahlasları ile) Ozan Mutsuz ve Ozan Birfani... Güngör Bebek arkadaşımız her iki ozanla söyleşi yaptı. Kış 2023 (21.) sayımızda da Yılmaz Özer'in oğulları Mutlu Özer ve Kutsal Özer ile söyleşileri yer alacak.
Ha unutmadan yazayım, dergimizin son sayfasında (48) kitap tanıtımında Yılmaz Özer’in şiirlerinden oğlu Mutlu Özer’in seçerek hazırladığı, benim de yayına hazırladım, ‘İrdeleyin Hele Beni’ kitabının tanıtımı yer aldı. Kitabı hazırlayan Mutlu Özer'in kısa yaşam öyküsü, Yılmaz Özer ve Metin Özer’in birer şiiri yer aldı. Şiirlerin ilk dörtlüklerini vereyim.
Değmeyin Yaralı Göğnüme Benim
Zamansız bozulmuş bağlar gibidir
Değmeyin yaralı göğnüme benim
Cihanın derdine ağlar gibidir
Değmeyin yaralı göğnüme benim
Gül Yüzlüm
Ne diyecek isen söz ile söyle
Gözlerime bakıp durma gül yüzlüm
Beni can evimden vurup da öyle
Öldürüp kanıma girme gül yüzlüm
Gül Yüzlüm’ün şu dizelerin de hiç unutamam;
Çarksız bıçaklarla derimi yüzüp
Temmuz sıcağına serme gül yüzlüm
Artık bugün 23 Ekim 2022 Pazar günü akşamı itibariyle Ankara’dayım. Yolun düşerse beklerim, başım üstüne…
Yazarsan yanıtını da beklerim.
Özlemle selam ve sevgilerimi iletiyorum…
